ज्ञानव्यापी - Comprehensive information about Gyanvapi temple in Marathi

या जागेवर मूळतः काशी विश्वेश्वर मंदिर होते, ज्याची स्थापना राजा टोडर मल यांनी सोळाव्या शतकाच्या उत्तरार्धात केव्हातरी बनारसच्या सर्वात प्रसिद्ध ब्राह्मण कुटुंबाचे प्रमुख नारायण भट्ट यांच्या संयोगाने केली होती. जहांगीरचे जवळचे सहकारी वीरसिंग देव बुंदेला हे सतराव्या शतकाच्या पूर्वार्धात एक संभाव्य संरक्षक होते आणि त्यांनी काही प्रमाणात मंदिराचे नूतनीकरण केले. मंदिराबद्दल अचूक तपशील आणि जागेचाचा इतिहास काही प्रमाणात वादातीत आहे.

ज्ञानवापी मशीद हे जेम्स प्रिन्सेपने बनारसच्या विश्वेश्वराचे मंदिर म्हणून रेखाटले आहे. आता पाडलेल्या मंदिराची मूळ भिंत आजही मशिदीत उभी आहे.

साधारण१६६९  च्या आसपास, औरंगजेबाने मंदिर पाडण्याचा आदेश दिला आणि त्याच्या जागी ज्ञान वापी मशिदीचे बांधकाम केले. मंदिराचा पाया तसाच ठेवला गेला आणि त्याचा वापर  मशिदीचे प्रांगण म्हणून केला गेला; दक्षिणेकडील भिंत तिच्यावरील कमानी, बाह्य कोरीवकाम आणि तोरणांसह वाचवण्यात आली आणि तिचे किब्ला भिंतीमध्ये रुपांतर केले फेले. या सध्या अस्तित्त्वात असलेल्या घटकांमध्ये मूळ मंदिरावर मुघल स्थापत्य शैलीचा प्रभाव आहे.

मशिदीचे नाव ज्ञान वापी ("ज्ञानाची विहीर") या शेजारील विहिरीवरून पडले आहे. शिवाने हि विहीर शिवलिंग थंड करण्यासाठी स्वतः खोदली होते असे आख्यायिका सांगतात.

औरंगजेबाने केलेल्या विध्वंसामागे धार्मिक आवेशापेक्षा राजकीय कारणे ही मुख्य प्रेरणा असल्याचे विद्वान मानतात. ‘द ऑक्सफर्ड वर्ल्ड हिस्ट्री ऑफ एम्पायर’ असे नोंदवते की विध्वंस हा औरंगजेबाच्या "कट्टर सनातनी इस्लामिक प्रवृत्तीचे लक्षण" म्हणून अर्थ लावला जात असला तरी, स्थानिक राजकारणाने या विध्वंसक कृतीमागे प्रभावशाली भूमिका बजावली होती. हिंदू आणि त्यांच्या प्रार्थनास्थळांबद्दलची त्यांची धोरणे "भिन्न ,विरोधाभासी आणि अनास्थावादी होती."

माधुरी देसाई बनारसवरील त्यांच्या रचनांमध्ये असे मत मांडतात की औरंगजेबाच्या गुंतागुंतीच्या आणि अनेकदा विरोधाभासी धोरणांचे "धार्मिक कट्टरतेच्या अभिव्यक्तीऐवजी त्याच्या वैयक्तिक जुलमी आणि राजकीय अजेंडाच्या प्रकाशात अधिक अचूकपणे विश्लेषण केले जाऊ शकते."

आशेरने नमूद केले आहे की महाराजा मानसिंगचा पणतू जयसिंग पहिला याने औरंगजेबाच्या कैदेतून निसटून जाण्यासाठी छत्रपती शिवाजी महाराजांना मदत केल्याचा आरोप मोठ्या प्रमाणावर करण्यात आला होता.

तसेच, बनारसच्या अनेक जमिनदारांनी औरंगजेबाविरुद्ध वारंवार बंड केले तर स्थानिक ब्राह्मणांनी देखील इस्लामिक शिकवणीत हस्तक्षेप केला. परिणामी, कॅथरीन आशेर तसेच सिंथिया टॅलबोट आणि ऑड्रे ट्रुशके यांना विध्वंस हा एक राजकीय संदेश आहे असे वाटते. कारण तो विध्वंस जमीनदार आणि हिंदू धार्मिक नेत्यांसाठी इशारा ठरावा असे औरंग्याला वाटत होते. रिचर्ड एम. ईटन आणि सतीश चंद्र यांनी देखील या विषयी समान मत मांडले.

याउलट, जदुनाथ सरकार यांनी औरंग्याच्या विध्वंसक, शक्तीचा दुरूपयोग करण्याची वृत्ती, त्यांच्या जन्मजात रक्तात असलेल्या धार्मिक कट्टरतेला कारणीभूत ठरविले आहे.

ऐकीव गोष्टीनुसार असे सूचित होते की ब्राह्मण पुरोहितांना आवारात राहण्याची आणि तीर्थयात्रा इत्यादी विषयांवर त्यांचे विशेषाधिकार वापरण्याची परवानगी होती. अपवित्र केलेली जागा विशेषत: सभामंडप देशभरातील हिंदू यात्रेकरूंसाठी एक महत्त्वाचे केंद्र बनले होते.

१६९८  मध्ये, अंबरचा शासक बिशन सिंग याने शहराची पाहणी केली तसेच मंदिराच्या विध्वंसाबद्दल विविध दावे आणि विवादांचे तपशील गोळा केले. तराह वर म्हणजेच नकाशांवर ज्ञान वापी येथील उध्वस्त झालेल्या विश्वेश्वर मंदिराचे अवशेष जागेवर पडलेले असल्याचे चिन्हांकित केले आहे आणि मंदिराचा ढाचा देखील नकाशावर चिन्हांकित केला आहे.

मशीद न पाडता मंदिराची पुनर्बांधणी करण्याच्या उद्देशाने राजा बिशन सिंगच्या दरबाराने ज्ञानवापी परिसराच्या आसपासचा बराच भाग विकत घेतला, ज्यात काही मुस्लिम रहिवाशांच्या जमिनींचा देखील समावेश होता, परंतु प्रयत्न अयशस्वी झाले.

त्याऐवजी इस १७०० च्या आसपास, मशिदीपासून १५० यार्डांवर, सिंग यांचे उत्तराधिकारी सवाई जयसिंग द्वितीय  यांच्या पुढाकाराने एक आदि-विश्वेश्वर मंदिर बांधले गेले. बांधकाम समकालीन शाही वास्तुकलेवर मोठ्या प्रमाणात आधारित आहे. ज्यावरून या बांधकामाला शाही समर्थनाचा पुरावा असल्याचे स्पष्ट होते असे देसाई आणि आशेर म्हणतात.

१८ व्या शतकाच्या सुरूवातीस हा प्रदेश लखनौच्या नवाबांच्या प्रभावी नियंत्रणात होता. ईस्ट इंडिया कंपनीच्या आगमनाने आणि वाढत्या तीव्र विलयीकरणाच्या धोरणांमुळे, देशभरातील अनेक राज्यकर्ते आणि अगदी प्रशासकीय उच्चभ्रूंनी त्यांच्या जन्मभूमीवर सांस्कृतिक अधिकाराचा दावा करण्यासाठी बनारसच्या घाटांचे आसपास हिंदूंच्या प्रभावाला पाठींबा देण्यास सुरुवात केली.

याकाळात सर्वच हिंदू शासक आणि विशेषतः मराठे, औरंगजेबाने केलेल्या धार्मिक अत्याचार आणि मंदिरांचा विध्वंस याबाबत अत्यंत आक्रमकरीत्या आवाज उठवत होते. नाना फडणवीस यांनी मशीद पाडून विश्वेश्वर मंदिराची पुनर्बांधणी करण्याचा प्रस्ताव मांडला. १७४२ मध्ये मल्हारराव होळकर यांनी अशाच प्रकारची कृती प्रस्तावित केली

त्यांच्या सातत्यपूर्ण प्रयत्नांनंतरही, लखनौचे नवाब जे त्यांचे राजकीय प्रतिस्पर्धी होते, मुघल दरबाराच्या क्रोधाची भीती बाळगणारे स्थानिक हिंदू आणि जातीय तणावाचा उद्रेक होण्याची भीती असलेले ब्रिटीश अधिकारी यांच्या अनेक हस्तक्षेपांमुळे या योजना कधीच प्रत्यक्षात येऊ शकल्या नाहीत.

अनेकांना प्रश्न पडतो कि काशी विश्वनाथ मंदिर मुक्त करण्याचे धाडस जाट, शीख, मराठेही त्यांच्या राजवटीत कोणीच का करू शकले नाहीत?

मराठा सरदार होळकर यांनी मुघलांना काशीची जमीन परत करण्यास सांगितले होते आणि त्यांचा हेतू बाजूला किंवा त्याच ठिकाणी मंदिर बांधण्याचा होता. परंतु त्यांना अवधच्या नवाबाने विरोध केला आणि १७५६ मध्ये पानिपतच्या मराठा लढाईत पराभूत झाल्यानंतर उत्तर भारतात त्यांचा प्रभाव संपला. मराठे परत येईपर्यंत अवध इंग्रजांपासून स्वतंत्र झाले होते.

पुढे अहिल्याबाई होळकरांनी सध्याचे मंदिर बांधले. अठराव्या शतकाच्या उत्तरार्धात, ईस्ट इंडिया कंपनीने बनारसवर थेट नियंत्रण मिळवले. दरम्यान मल्हार रावांच्या उत्तराधिकारी आणि सून पुण्यश्लोक अहिल्याबाई होळकर यांनी सध्याचे काशी विश्वनाथ मंदिर मशिदीच्या अगदी दक्षिण दिशेला बांधले. तथापि, हे स्पष्टपणे वेगळे मंदिर होते ज्याची संरचना आणि विधी मुळ मंदिराशी विसंगत होते. नंतर एका शीख राजाने मंदिराचा कळस सोन्याचा बनवला.

तसेच, औरंगजेबाच्या राक्षसी आक्रमणाच्या वेळी पुजाऱ्यांनी मूळ शिवलिंग ज्ञान वापी विहिरीत लपवून ठेवले होते त्यामुळे हिंदू यात्रेकरूंनी एका शतकाहून अधिक काळ मशिदीतील शिल्लक ढाच्याला नवीन मंदिरापेक्षा अधिक पवित्र मानले. १९०० च्या दशकाच्या सुरुवातीला काशी विश्वनाथ मंदिराला तीर्थयात्रेच्या मार्गांचा मध्यवर्ती घटक म्हणून प्रस्थापित करण्यात अखेर यश आले.

१९०० च्या दशकाच्या सुरुवातीला काशी विश्वनाथ मंदिराला तीर्थयात्रेच्या मार्गांचा मध्यवर्ती घटक म्हणून प्रस्थापित करण्यात अखेर यश आले.या १०० वर्षांमध्ये, ज्ञान वापीच्या मुद्द्यावरून हिंदू आणि मुस्लिम यांच्यात वाद धुमसत राहिले. दोन्ही पक्षांकडून या वास्तूसाठी समान आर्थिक गुंतवणूक केली गेली.१८२८ मध्ये, मराठा शासक दौलतराव सिंधिया यांच्या विधवा पत्नी  श्रीमती. बायजाबाई यांनी ज्ञान वापी विहिरीवर छताला आधार देण्यासाठी एक मंडप बांधला.

एम. ए. शेरिंग, १८६८ मध्ये लिहितो, ‘हिंदूंनी मुस्लिमांना अनिच्छेने मशीद ठेवण्याची परवानगी दिली होती. त्यांनी चौथरा तसेच दक्षिणेकडील भिंतीवर हक्क सांगितला होता आणि मुस्लिमांना बाजूचे प्रवेशद्वार वापरण्यास भाग पाडले होते. मुस्लिमांनी मशिदीसमोरील प्लॅटफॉर्मच्या मधोमध एक प्रवेशद्वार बांधले होते, परंतु त्यांना त्या प्रवेशद्वाराचा वापर करण्याची परवानगी नव्हती. हिंदूंनी प्रवेशद्वारावर  वाढलेल्या पिंपळाच्या झाडाची पूजा केली आणि मुस्लिमांना त्याचे  साधेएक पानही तोडू दिले नाही.  १९०९ मध्ये एडविन ग्रीव्हज यांना आढळून आले की ती मशीद वापरली जात नव्हती परंतु हिंदूंसाठी नेहमीच नकोशी वस्तू होती.

या मशिदीच्या जागेच्या इतिहासावर स्थानिक हिंदू तसेच मुस्लिम समुदायांनी मोठ्या प्रमाणावर संघर्ष केला आहे. मूळ मंदिराचा इतिहास आणि ज्ञानवापीच्या स्थानावरून उद्भवलेल्या तणावामुळे हिंदूंच्या या शहराच्या पावित्र्याला धक्का पोहचला असे देसाई यांनी नमूद केले आहे.

डॉ. ए.एस. भट्ट यांनी त्यांच्या 'दान हरावली' या पुस्तकात उल्लेख केला आहे की, तोडरमल यांनी १५८५ मध्ये मंदिराची पुनर्बांधणी केली होती. १८ एप्रिल १६६९ रोजी औरंगजेबाने काशी विश्वनाथ मंदिर नष्ट करण्याचा आदेश जारी केला. कोलकाता येथील एशियाटिक लायब्ररीत आजही हा हुकूम जतन केला आहे. या विध्वंसाचे वर्णन तत्कालीन लेखक साकी मुस्तैद खान याने लिहिलेल्या 'मसीदे आलमगिरी' मध्ये आहे. औरंगजेबाच्या आदेशानुसार येथील मंदिर पाडून ज्ञानवापी मशीद बांधण्यात आली. २सप्टेंबर १६६९ रोजी औरंगजेबाला मंदिर विध्वंस पूर्ण झाल्याची माहिती मिळाली.

औरंगजेबाने दररोज हजारो ब्राह्मणांना मुस्लिम बनवण्याचा आदेशही पारित केला. आज उत्तर प्रदेशातील ९० टक्के मुस्लिमांचे पूर्वज ब्राह्मण आहेत.

माधुरी देसाई मशिदीच्या इतिहासाच्या अलीकडील नोंदी केल्या आहेत ज्या मूळ मंदिराच्या पुन:पुन्हा झालेल्या नाश आणि पुनर्बांधणी विषयी आहेत. सध्याच्या काशी विश्वनाथ मंदिराला भेट देणार्‍या यात्रेकरूंना या लिंगाच्या कालातीतपणाबद्दल माहिती दिली जाते.

इ.स. १९९३ आणि ११९४ च्या आसपास कन्नौजचा राजा जयचंद्र याच्या पराभवानंतर कुतुब-अल-दिन ऐबक याने ते शिवलिंग प्रथम उखडून टाकले होते आणि त्याच्या जागी काही वर्षांनी रझिया मशीद बांधली.

नंतर हे मंदिर एका गुजराती व्यापाऱ्याने इल्तुतमिशच्या कारकिर्दीत इ.स. १२११-१२६६ या कालखंडात पुन्हा बांधले होते. जे हुसैन शाह शर्की याने १४४७ ते १४५८ या कालखंडात उद्ध्वस्त केले. याच काळात नंतर सिकंदर लोधी याने १४८९-१५१७ या कालखंडात आणखी विध्वंस केला.

नंतर पुढे मुघल सम्राट अकबराच्या राजवटीत ग्यान वापी परिसरात राजा मानसिंग यांनी मंदिराची पुनर्बांधणी करून घेतली, परंतु सनातनी हिंदूंनी मंदिरावर बहिष्कार टाकणे पसंत केले, कारण राजा मानसिंगच्या मुलीचे इस्लामिक राज्यकर्त्यांशी लग्न झाले होते.

पुढे इ.स.१५८५ मध्ये राजा टोडरमलने मंदिरात आणखी सुधारणा केली

हे शिवलिंग आणि जवळजवळ एक शतक सुस्थितीत होते मात्र १६६९ मध्ये औरंग्याने जिहादसारख्या बिनडोक धर्मांध आक्रमणाने ते मंदिर पाडले आणि  त्याचे मशिदीत रूपांतर करून ती जागा अपवित्र केली.

अनादी काळापासून मुस्लिम आक्रमकांकडून हिंदू संस्कृतीवर सतत अत्याचार होत असल्याच्या हा ढळढळीत पुरावा आहे. १९९० च्या दशकातील स्थानिक पाठ्यपुस्तकांमध्ये या इतिहासाचा उल्लेख देखील आढळतो.

या युक्तिवादांच्या ऐतिहासिक अचूकतेबद्दल विद्वानांमध्ये मतभेद आहेत. आदि-विश्वेश्वर परिसर हे शिवलिंगाचे मूळ निवासस्थान असल्याच्या कल्पनेची पुष्टी करण्यासाठी डायना एल. एक  हिला मध्ययुगीन इतिहास सापडला; तथापि, अनेक विद्वानांनी ‘डायना एल एक’ हिच्या मध्ययुगीन स्त्रोतांच्या असंदर्भ वापरावर टीका केली आहे.

हंस टी. बेकर मोठ्या प्रमाणावर या कथनाच्या व्यापक जोराची पुष्टी करतात, तसेच. त्याच्या मध्ययुगीन स्त्रोतांच्या वाचनावरून, तो मान्य करतो की ११९४ मध्ये नष्ट झालेले मंदिर कदाचित अविमुक्तेश्वराला समर्पित होते आणि सध्याच्या ज्ञानवापी परिसरात स्थित आहे.

साधारण १३व्या शतकाच्या उत्तरार्धात, रझिया मशिदीने "विश्वेश्वराच्या टेकडीवर" कब्जा केल्यामुळे, हिंदूंनी विश्वेश्वराच्या मंदिरासाठी रिक्त ज्ञानवापीवर पुन्हा दावा केला होता. हे नवीन मंदिर जौनपूर सल्तनतने त्यांच्या नवीन राजधानीत मशिदींसाठी बांधकाम साहित्य पुरवण्यासाठी नष्ट केले.

माधुरी देसाई मात्र हे मत फेटाळून लावते. तिच्या गाडावाला साहित्याच्या वाचनात तिला मंदिरांचे दुर्मिळ असे उल्लेख केलेले आढळतात; जर ती मंदिरे अस्तित्त्वात होती तर ती निश्चितच प्रमाणात लहान आणि नगण्य होती.याउलट १२ व्या शतकाच्या सुरुवातीचा 'निबंध कृत्यकल्पतरू, मध्ये शहरात कोणतेही मंदिर नसून अनेक शिवलिंगांचा संदर्भ आढळतो त्यापैकी एक विश्वेश्वर होता आणि त्याला कोणतेही अनन्यसाधारण महत्त्व देण्यात आले नव्हते. एकंदरीत, सुरुवातीच्या-मध्ययुगीन बनारसमधील विश्वेश्वर मंदिराचे अस्तित्व तिला संशयास्पद वाटते.

साधारण १२ व्या आणि १४ व्या शतकाच्या दरम्यान विश्वेश्वर लिंगाने हिंदूंच्या धार्मिक जीवनात एक लोकप्रिय स्थान व्यापण्यास सुरुवात केली; चौदाव्या शतकातील काशीखंडच्या लेखकांनी स्कंद पुराणात विश्वेश्वराला काशी शहराची प्रमुख देवता म्हणून समाविष्ट करण्यावर लक्ष केंद्रित केले गेले आणि प्रथमच अनेक तीर्थक्षेत्रांमध्ये विश्वेश्वर मंदिराचे वैशिष्ट्य दिले. विश्वेश्वर लिंगाची लोकप्रियता आणि महत्त्व या वाढीचे तपशील आणि संदर्भ हे मजकूर आणि इतर ऐतिहासिक पुराव्यांवरून निश्चित केले जाऊ शकत नाहीत.

त्यानंतरही, पंधराव्या आणि सोळाव्या शतकातील निरनिराळ्या 'निबंध' भाष्यकारांनी वेगवेगळ्या पवित्र स्थळांवर आणि त्यानुसार काशी तीर्थाच्या पवित्र जागेची त्याच्या लेखनामध्ये पुन्हा उल्लेख केला आणि बनारसमधील अनेक पवित्र स्थळांपैकी ते एक अत्यंत महत्वाचे तीर्थस्थळ ठरले. सोळाव्या शतकाच्या उत्तरार्धापासून सुरू झालेल्या हिंदूवादी सक्रियतेमुळे विश्वेश्वराचे शहराच्या प्रमुख देवस्थानात रूपांतर झाले.

शहरातील बहुतेक मुस्लिम हिंदू तसेच वसाहतवादी लेखाजोखा नाकारतात आणि त्याऐवजी भिन्न सिद्धांत मांडले जातात

(अ) मूळ इमारत कधीही मंदिर नव्हती तर दीन ए इलाही या अकबराच्या धर्माच्या श्रद्धेची एक रचना होती जी अकबराच्या आणि  औरंगजेबाच्या "विधर्मी" विचार-प्रवाहाशी असलेल्या  वैरभावाने नष्ट झाली होती.

(ब) मूळ इमारत खरोखरच एक मंदिर होती परंतु ज्ञानचंद या हिंदूने आपल्या एका स्त्री नातेवाईकाची लूट आणि विनयभंग केल्याच्या परिणामी ती नष्ट केली.

(c) मंदिर औरंगजेबाने नष्ट केले कारण ते राजकीय बंडखोरीचे केंद्र होते. या सर्व गोष्टी या पैलूवर एकत्रित होतात की औरंगजेबाने धार्मिक कारणांसाठी मंदिर पाडले नाही. हे तुलनेने वेगळ्या युक्तिवादांमध्ये हे समाविष्ट होते की ज्ञानवापी हे औरंगजेबाच्या कारकिर्दीच्या खूप आधी बांधले गेले होते किंवा जातीय संघर्षामुळे मंदिर उद्ध्वस्त करण्यात आले. ज्यामध्ये मुस्लिमांना चिथावणी देण्यात हिंदूंचा महत्त्वपूर्ण सहभाग असावा.

ज्ञानवापी मशिदीचे इमाम मौलाना अब्दुस सलाम नोमानी (मृत्यू १९८७) यांनी अग्रगण्य उर्दू दैनिकांच्या माध्यमातून हे दृष्टिकोन व्यापकपणे विकसित आणि विस्तारित केले आहेत. नोमानी यांनी नाकारले की औरंगजेबाने मशिदीचे काम करण्यासाठी कोणतेही मंदिर पाडले. त्याचप्रमाणे मशीद तिसरा मुघल सम्राट अकबराने बांधली होती असा दावा केला. औरंगजेबचे वडील शाहजहान यांनी १०४८ हिजरी १६३८-१६३९ मध्ये मशिदीच्या जागेवर इमाम-ए-शरीफत नावाचा मदरसा सुरू केला होता. पुढे औरंगजेबाचा वाराणसी येथील सर्व हिंदू मंदिरांना संरक्षण देणारा शासक आणि त्याच्या 'असंख्य मंदिरांना, हिंदू शाळांना आणि मठांना संरक्षण देणारा' उल्लेख केला आहे

तरी सत्य काही निराळेच आहे असे दिसते. औरंगजेबाने अनेक मंदिरे आणि मठांना असे संरक्षण दिले असले तरी, या संशोधनवादी कथनांना कोणतीही पुरावानिष्ठ मान्यता नाही. देसाई नोमानी यांच्या युक्तिवादांना वसाहतीनंतरच्या बनारसमधील हिंदू-वर्चस्ववादी स्वरूपाच्या वातावरणातून वैफल्यग्रस्त आणि न्यूनगंड निर्माण झालेल्या इस्लामी  लेखकाने केलेले "इतिहासाचे पुनर्लेखन" मानतात.

१८०९ मध्ये अनेक घटना घडल्या. ज्ञानवापी मशीद आणि काशी विश्वनाथ मंदिर यादरम्यानच्या जागेवर हिंदू समुदायाने मंदिर बांधण्याचा प्रयत्न केल्याने तणाव वाढला. लवकरच, होळी आणि मोहरमचा सण एकाच दिवशी पडला आणि उत्सव करणार्‍यांच्या संघर्षाने जातीय दंगली घडवून आणल्या. मुस्लिम जमावाने हिंदूंना पवित्र असलेल्या गायीला जागीच ठार मारले आणि तिचे रक्त विहिरीच्या पवित्र पाण्यात पसरवले. ज्ञानवापी पेटवून ती पाडण्याचा प्रयत्न झाला. ब्रिटीश प्रशासनाने दंगल आटोक्यात आणण्याआधी दोन्ही पक्षांनी शस्त्रे घेतली, परिणामी अनेक मृत्यू आणि मालमत्तेचे नुकसान झाले.

१९८४ पासून, विश्व हिंदू परिषद उजव्या विचारसरणीच्या हिंदू राष्ट्रवादी विचारसरणी घेऊन ज्ञानवापीसह हिंदू मंदिरे पाडून बांधलेल्या मशिदींच्या जागेवर पुन्हा दावा करण्याच्या राष्ट्रव्यापी मोहिमेत गुंतले. डिसेंबर १९९२ मध्ये बाबरी मशीद पाडल्यानंतर तणाव आणखीनच वाढला आणि ज्ञानवापी येथे अशीच घटना घडू नये म्हणून सुमारे एक हजार पोलिस तैनात करण्यात आले.

भारतीय जनता पक्षाच्या नेत्यांनी बाबरी मशिदीच्या जागेतील राम मंदिराला पुन्हा हक्क देण्याच्या मागणीचे समर्थन केले होते. यावेळी मात्र ज्ञानवापी मशिदीचा सक्रियपणे वापर होत असल्याच्या कारणावरुन विहिंपच्या मागणीला विरोध केला..

१९९१ मध्ये वाराणसी दिवाणी न्यायालयात हिंदू समुदायाला जागा हस्तांतरित करण्यासाठी शीर्षक-विवाद खटला दाखल करण्यात आला होता; याने पूजा स्थळे विशेष तरतुदी कायदा, १९९१ ला बायपास करण्याचा प्रयत्न केला जो आधी लागू होता.

१९९६ मध्ये विहिंपने हिंदूंना महाशिवरात्रीनिमित्त मोठ्या संख्येने एकत्र येण्याचे आवाहन केले; याला अत्यल्प प्रतिसाद मिळाला आणि कोणताही अनुचित प्रकार न घडता तो प्रसंग पार पडला.

१९९८ मध्ये, न्यायालयाने असा निर्णय दिला की हा खटला खरोखरीच पूजा स्थळे विशेष तरतुदी कायद्याने प्रतिबंधित केला होता. त्यानंतर जिल्हा न्यायालयासमोर पुनर्विलोकन याचिका दाखल करण्यात आली ज्याने त्यास परवानगी दिली आणि दिवाणी न्यायालयाला या वादावर नव्याने निर्णय देण्यास सांगितले. मशीद व्यवस्थापन समितीने या खटल्याला अलाहाबाद उच्च न्यायालयात यशस्वीपणे आव्हान दिले, ज्याने कारवाईला स्थगिती दिली. १९९१ च्या याचिकेच्या वकिलाने याच कारणास्तव मशीद-कॉम्प्लेक्सच्या ASI सर्वेक्षणाची विनंती करणारी दुसरी याचिका फेरफार करण्यापूर्वी, कोर्ट-केस २२ वर्षे प्रलंबित राहिला.

औरंगजेबाने उद्ध्वस्त करण्यापूर्वी विक्रमादित्याच्या कारकिर्दीपासून हजारो वर्षांपासून हे मंदिर कथितरित्या अस्तित्वात होते; हे पदोपदी शिवलिंगाच्या अस्तित्त्वाने सिद्ध झाले आणि हिंदूंना शिवलिंगांना जलअर्पण करण्याच्या त्यांच्या धार्मिक अधिकारापासून वंचित ठेवण्यात आले.

प्रतिवादी म्हणून काम करत असलेल्या ज्ञानवापी मशीद व्यवस्थापन समितीने (अंजुमन इंतेजामिया मस्जिद) दावे नाकारले आणि औरंगजेबाने मशीद बांधण्यासाठी मंदिर पाडले हे नाकारले..

८ एप्रिल २०२१ रोजी, नगर कोर्टाने भारतीय पुरातत्व सर्वेक्षण विभागाला विनंती केलेले सर्वेक्षण करण्याचे आदेश दिले. याशिवाय, मशिदीच्या आधी या जागेवर कोणतेही मंदिर अस्तित्वात आहे की नाही हे निर्धारित करण्यासाठी "अल्पसंख्याक समुदायातील" दोन सदस्यांसह पुरातत्व शास्त्रातील तज्ञांचा समावेश असलेली पाच सदस्यीय समिती स्थापन करण्यास सांगितले होते, बहुतेक टीकाकारांनी न्यायालयाच्या पूजा स्थळे विशेष तरतुदी कायदा आणि इतर बाबींच्या विरोधात निर्णयाला चालना देण्याचे मत व्यक्त केले..

त्याच दिवशी प्रतिवादींनी अलाहाबाद उच्च न्यायालयात आव्हान दिले होते. ९ सप्टेंबरला उच्च न्यायालयाने प्रतिवादींच्या बाजूने निकाल दिला; सर्वेक्षणाला अनिश्चित काळासाठी स्थगिती देण्यात आली आणि न्यायालयीन शिष्टाचाराचा भंग झाल्याबद्दल या निकालावर टीका करण्यात आली..

सध्या गैर-मुस्लिमांसाठी मशिदीत प्रवेश निषिद्ध आहे, फोटोग्राफी निषिद्ध आहे, जवळ येणा-या गल्ल्यांमध्ये पोलिसी गस्त आहे, भिंतींना काटेरी तारांचे कुंपण आहे आणि एक टेहळणी बुरूज देखील अस्तित्वात आहे. शहराच्या सांस्कृतिक जीवनात मशिदीचा पुरेसा उपयोग झालेला नाही किंवा पुरेसा अंतर्भूतही नाही.

थोडक्यात काय ब्रिटीश राजवटीच्या काळापासून ज्ञान वापी परिसर जो एकेकाळी बेअक्कल आणि धर्मांध मुघल राजकारणाचा विषय होता, त्याचे रूपांतर बारमाही हिंदू-मुस्लिम वैरात झाले. येणाऱ्या काळासाठी हा विषय सतत अस्थिर आणि जातीय तणावाचा अधूनमधून भडकवणारा मुद्दा ठरला आहे.

हिंदू मुस्लीम वादाला तोंड फोडण्याचे काम ब्रिटीश तर करत असतच पण सध्याची राजकीय परिस्थिती पाहता राजकारणी काही वेगळे करत आहेत असेही म्हणता येणार नाही. ज्याप्रमाणे अयोध्येच्या राम मंदिराच्या विवादा मध्ये हिंदूंची बाजू सत्य असूनही त्यांना न्याय मिळण्यासाठी इतका विलंब झाला त्याचप्रमाणे या मुद्द्यासाठी हिंदुना लवकरात लवकर न्याय मिळेल अशी आशा आहे.

हिंदूंना न्याय मिळेल का? तुम्हाला काय वाटते ते कमेंट मध्ये सांगा.